نویسنده: احمد عمران
آن چه که از اوضاع و احوالِ کشور در هفته های اخیر برمی آید، نشان از یک برنامۀ مدون و تنظیم شده در راستای آشوب و برهم زدنِ وضعیت سیاسی و امنیتی کشور دارد. چه از جنگ ها و نسل کشی های وحشتناک در برخی ولایت های شمالی کشور و یا توطیه های روشن در برابر برخی از شخصیت های سیاسیِ جریان مقاومت، و چه از حرف ها و سخنانِ غیرمسوولانه و به شدت تعصب آلودِ کسانی که خود را ناجی کشور در برابر تجاوز و اشغال معرفی می کنند.
گاهی فکر می شود که این حوادث و اتفاق ها به صورت ناهماهنگ و تصادفی به وجود می آیند، ولی آنانی که مسایل را به صورتِ زنجیره یی دنبال می کنند، نیک دریافته اند که هیچ یک از این حوادثِ به ظاهر پراکنده، تصادفی و غیرتعمدی نیستند. در پشتِ این قضایا طرح و برنامه یی وجود دارد که می خواهد به صورت سیتماتیک به حذف و انزوای شخصیت ها وجریان هایی بپردازد که بیشترین تلاش را در راه آزادی، عدالت و برابری در کشور انجام داده اند. متأسفانه این برنامه از دیرزمانی در کشور طرح ریزی شده و هرازگاهی با چهره و رویکردِ تازه به آزمایش گرفته می شود.
بخشی از مشکل فعلی، مشکل تاریخی است که در افغانستان در ظلِ حاکمیت های غیرمردمی و استبدادی شکل گرفته و به عنوان سیاست اصلیِ این دولت ها از گذشته های دور دنبال شده است. معضل در این عرصه کلان تر از آن است که با چند جملۀ کوتاه بتوان از عهدۀ ترسیمِ آن بیرون شد، ولی به این نکته باید بسنده کرد که تقابل قومی و زبانی، بخشی از سیاستِ این حاکمیت ها و گروه ها بوده که در سایۀ آن توانسته اند ارعاب و خشونت را در جامعه قانونی بسازند.
امروز وقتی ازبیک ها، تاجیک ها، هزاره ها و دیگر اقوام دعوای سهم و مشارکتِ سیاسی دارند و به هر کسی که از قوم و تبارشان داعیۀ گرفتن حق شان را کرد اعتماد می کنند، ناشی از همان سیاستِ حذف گرایانه یی است که در افغانستان از چند دهه به این سو دنبال می شده است. این سیاست با آن چهرۀ خشن و مشخصِ خود البته به یُمنِ حوادثِ چهار دهۀ اخیر و به ویژه در سال های جهاد و مقاومت حالا از کارکرد رسمی و علنی افتاده، ولی انکار نمی توان کرد که به صورتِ پنهان و به شدت خطرناک از سوی همان گروه ها و یا گروه های جانشینِ آن ها در کشور دنبال می شود.
وقتی در میرزاولنگ نسل کشی قومی را شاهد هستیم که البته از این دست حوادث در سال های اخیر بارها اتفاق افتاده و یا عملاً در یک تظاهراتِ مردمی به روی تظاهرکننده گان آتش گشوده می شود و یا آقای حکمتیار رهبر یکی از شاخه های حزب اسلامی از روزی که به روند صلح پیوسته، به صورت هماهنگ و پیوسته به یک زبان و یک جریان حمله می برد، این ها هیچ یک بی ارتباط با یکدیگر نیستند.
آقای حکمتیار دقیقاً در راستای آن چه که در میرزاولنگ و یا در تظاهرات مردمی کابل اتفاق افتاد، عمل می کند. این حوادث به صورت سیستماتیک با یکدیگر در پیوند اند و به همان عقدۀ حل ناشدۀ تاریخی در کشور برمی گردد. وقتی آقای غنی از جوان سازی ادارۀ ملی افغانستان سخن می گوید و یا در یک جمعِ بزرگ شاه امان الله را قهرمان ملی می خواند، این ها به صورتِ تصادفی و یا بر اساسِ عرق ملی بر زبانش جاری نمی شوند. آقای غنی می داند که کی ها را باید هدف قرار داد، از چه راهی و برای چه منظوری. او هرگز در برابر حکمتیار سخنِ سخت نمی گوید ولی حاضر است که بخشی از مردم افغانستان را بر اساس سیاست های یونی از کشور بیرون اندازد.
آقای غنی از روزی که سیاستِ افغانستان را به دست گرفته، زیر نام های زیبا و جاذبه انگیز برای مردم، سیاست های قومیِ خود را دنبال می کند. آقای غنی یاد دارد که چگونه با چیغ کشیدن مردم را بفریبد و آرام سازد. او زیر نام هایی چون مبارزۀ بی امان با فساد اداری، تفنگ سالاری، تأمین عدالت و قانون، عملاً کسانی را هدف قرار می دهد که مخلِ سیاست های قومیِ او می توانند شناخته شوند.
آقای غنی هیچ برنامۀ اقتصادی امیدبخش برای آینده ندارد. حرف هایی که او در این عرصه مطرح می کند، هیچ بنیاد علمی و تخصصی ندارد و فقط شعارهایی است که همیشه می توان برای فریفتنِ دیگران به زبان آورد. کدام برنامۀ اقتصادی آقای غنی وضعیت کشور را تغییر داده است؟ کدام برنامۀ مدونِ او به کاهش فساد اداری انجامیده است؟ بر اساس چه مکانیسمی موفق شده که امنیت را بهتر سازد؟
همان گونه که در عرصۀ امنیت در بدترین وضعیتِ ممکن قرار داریم، به همان میزان نیز در عرصۀ اقتصادی و حکومت داری خوب! نیز موفقیت داشته ایم. اگر امروز مردم از امنیت شان راضی اند، آن وقت می توانند از وضعیت اقتصادی و ادارۀ دولت نیز راضی باشند. آیا چنین است؟ آیا کسی می تواند بگوید که بلی من از امنیتِ کشور کاملاً راضی ام که آن وقت این آدم مُحق باشد که از سیاست های اقتصادی و مدیریتی آقای غنی نیز احساس رضایت کند؟!
ما متأسفانه گاهی دچار فریب ارقام می شویم و فکر می کنیم که چون فلان شخص با ارقام و اعداد سخن می گوید، پس آدم فهمیده و دارای برنامه است. در حالی که هیچ گاهی صحتِ ارقام و اعدادی را که این فرد ارایه کرده، نیازموده ایم. آقای غنی نیز یاد گرفته که چگونه جامعه را دچار فریب ارقام سازد و از خود چهره یی متفاوت، عدالت خواه و برابری طلب معرفی کند.
منبع: ماندگار
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/8153
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
